همه حرفهایم برای کسانی بود که هیچ گاه به دنیای کلمات کوچ نکردند،دلتنگی ابر شکسته دل را ندیدند و حسرت و ناله سیب های سرخ را در هنگام افتادن از درخت نشنیدند.

دیگر هیچ چیز را نمی خواهم،جسم خاکی ام و شکفتن زندگی ام در باران را و زبانه کشیدن آتش احساساتم را در شب های تنهایی ام نمی خواهم..همه را از یاد میبرم....

تمام شادی های کودکانه ام ، خنده های زورکی ام برای کسانی بود که دلتنگی را دوست نداشتند.

نمی خواهم....من از خودم بیزارم.....خودم را نمی خواهم.....آنها را نمی خواهم....هیچ کس و هیچ چیز را نمی خواهم.

من فقط خدا را می خواهم. تنها کسی است که برای رسیدن به او یک آینه و قدری خورشید نیاز است...برای رسیدن به او نباید مجنون وار سر به کوه و بیابان نهم...و فرهاد وار تیشه بر بیستون بزنم.همه جا میتوان دیدش حتی نام زیبایش را هم سنگ خارا زمزمه میکند.

نه آوایی،نه صدایی و نه سرودی...من بعد از سکوت فقط نگاه میکنم و می دانم حرفهایم را از نگاهم می خوانی .

نه کتابی،نه قلمی و نه جمله ای...فقط دستان تهی ام را پیش رویت باز میکنم و میدانم حرفهای نا نوشته ام را از سطر به سطر دستان آلوده ام خواهی خواند.

برای اینکه به تو برسم باید از هزار چشمه وضو بگیرم و هزار بار روی سجاده ای از نغمه ها نماز بگذارم.باید مدام گلهای یاس را ببویم تا به نسیمی از وجود تو پی ببرم.



هرچه بیشتر از این دنیای فانی میگذرد قلب ها ی امروز سیاه تر ازدیروز میشود.این آدمها چه فخری می فروشندهمانند سرو های بلند بالایی که در لجن زار به خود میبالند و از جایگاه واقعی خود بی خبراند....حتی بین خودشان هم حصار و دیوار میکشند.

خسته ام....خسته از دنیای دیوار ها...از جهان نا برابری ها.وجود من شیدای تو و عشق توست.من در همسایگی علفهای گمنام خانه دارم و آرزویم این است که هر روز بتوانم شعری برایت بسرایم و کتابی در وصف خوبی هایت بنویسم....تا همگا ن تو را بشناسند...

من در کنار رود های قشنگی زندگی میکنم که دوست دارند یک روز دریا را در آغوش بگیرند.



لبخند می زنیم

به آسمان ،

به هر جایی که امکان دارد ،

به زمین .

خداوند عاشق ماست

چه سعادتی از این بالاتر !!!؟