یاد از آن سگ که درون نگهش، یک جهان مهر و وفا پنهان داشت. در شب سرد زمستان، در کنار کوچه، چه غمین ناله خود سر می‌داد. و چه غمگین روزی، کودکان سنگ به دست، چوب به دست، در پی او او دوان، ناله کنان، زوزه کشان و چه نفرت آور، خنده‌ها بود که بر لب‌ها بود. من به خود می‌گفتم: سگ ولگرد، به خدا می‌برد یک روز پناه و از او می‌پرسد: - این همان اشرف مخلوقات است؟ - و خدا ... و خدا ... چه جوابی دارد؟ این سوالی‌ست که در این راه دراز، من زخود پرسیدم، و زخود می‌پرسم، که خدا ... چه جوابی دارد؟ شاید او غمگین است! سگ ولگرد شبی رفت و نیامد هرگز شاید او رفت به دیدار خدا ...