طعمش‌تلخ‌بود
تلخی‌اش‌را دوست‌نداشتم

نمی‌دانستم که‌ دواست..

بی‌طاقت‌شدم ‌و ناآرام.

دهانم بوی‌شکایت ‌گرفت‌ و گلایه... ‌و

هنوز هم نفهمیدم نام آن اکسیر مقدس را

و این منم
منم که در تمامی این لحظه های ناشگون!
بی وقفه در پرسه های بی کسی خویش درجا زده ام.

کسی با من از سهم یک پنجره سخن نگفت
کسی با من از حضور آسمان،
در پشت پندارهای شفاف حرفی نزد.
کسی نگفت که می توان برای آب، تشنگی را تفسیر کرد
و برای زمستان،
از نیمه شبهای سرد و دستان یخ زده داستانها گفت!

زمان رفته است.
سالهاست!
و چه نانجیبانه احساس مرا تا دورهای دور برده است.
و دریغا که من،
چه عاجزانه به تنهایی خویش
- نه در قفس، که در پندار یک قفس! –
خو گرفته ام.

های!
چرا دستی از دریچه این قفس،
برای یک لحظه تنهایی من دانه نمی پاشد؟
چرا صدای نخواندن مرا، هیچ کس
- نه رهگذاری غریب،
که حتی آشنایی نزدیک –
نمی شنود؟