بیشتر ما به اشتباه کویر را همان بیابان می پنداریم. در حالی که مقوله بیابان و کویر، دو مقوله جدا از هم هستند.
بیابان: از نظر جغرافیا و اقلیم شناسی، بیابان به منطقه ای گفته می شود که متوسط بارندگی سالانه آن کمتر از ۵۰ میلی متر است. به طوری که توزیع بارندگی در طول سال بسیار ناموزن و حتی ممکن است تا پایان سال بارندگی صورت نگیرد.
کویر: شامل زمین هایی گلی و شور نمک زار است که تحت تاثیر املاح و نمک های مختلفی است که برای امور زراعی، خاک مناسبی محسوب نمی شود. پیدایش منطقه کویری بیشتر تحت تاثیر وضعیت زمین ساختی و جغرافیایی منطقه قرار دارد. مناطق کویری در دوران سوم زمین شناسی پدید آمدند، بدین ترتیب که؛ سیلاب ها پس از عبور از زمین های نمکدار، به سمت گودترین نقطه آبخیری سرازیر می شوند. املاح محلول در این سیلاب ها پس از حمل به چاله ها در طی تبخیر در سطح زمین رسوب کرده و در نهایت پس از انجام عمل تبخیر و رسوب گذاری، خاک این مناطق شور شده و کویر ایجاد می شود. مثل کویر دامغان در استان سمنان، کویر نمک بجستان در استان خراسان رضوی، کویر سبزوار در استان خراسان رضوی، کویر شوره گزهامون در استان سیستان و بلوچستان، کویر لوت.
بیش از نیمی از کشور ایران را مناطق کویری و نیمه کویری تشکیل می دهند. مناطق کویری در ایران به پنج دسته ی، کویر مرکزی،‌ کویر کوچک،‌ کویر ریگ جن و کویر لوت تقسیم می شوند.
معروف ترین کویرهای ایران دشت لوت و دشت کویر است که در وسعتی به مساحت بیش از 360 هزار کیلومتر مربع گسترده شده اند و جزو مناطق جالب توجه و در عین حال ناشناخته کشور به شمار می روند. کویر لوت،‌ یکی از صعب العبورترین نقاط جهان است و در برخی از قسمتهای آن، هیچ موجود زنده ای حتی باکتری، وجود ندارد .